Το μήνυμα της ημέρας

«Τις ήγγισε τα ιμάτιά μου;» Μαρκ.ε΄25-34

Η ΠΙΣΤΗ ΣΩΖΕΙ

Θυμήθηκα την Κατοχή. Τα φοβερά εκείνα χρόνια, για όσους τα ζήσαμε. Καθώς οι μέρες και οι μήνες περνούσαν κάνοντας διαρκώς το πρόβλημα της ζωής όλο και χειρότερο, προς το τέλος όλοι μας, τελείως απελπισμένοι είχαμε πάρει την απόφαση του θανάτου, είτε από πείνα, είτε από βόλι. Και τον περιμέναμε, για να μη πω πως τον επιθυμούσαμε. Ώσπου ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες βρεθήκαμε απελευθερωμένοι από τη γερμανική μπότα, με εγγυήσεις συνέχισης και αλλαγής της ζωής μας προς το καλύτερο. Κάτι τέτοιο έγινε και σε τούτη τη γυναίκα της ευαγγελικής ιστορίας, απ΄ όπου είναι παρμένα τα λόγια της επικεφαλίδας του σημειώματός μας. Έπασχε δώδεκα ολόκληρα χρόνια από αιμορραγία. Ξόδεψε ό,τι είχε και δεν είχε στους γιατρούς και τα φάρμακα της εποχής της, αλλά αντί για καλυτέρευση μόνο χειροτέρευση είχε δει. Μια ευτυχισμένη γι΄ αυτή μέρα, μέσα στην απελπισία της, ήρθαν τα νέα πως ο Ιησούς που έκανε θαύματα περνούσε από κάπου που μπορούσε κι ίδια να πάει. Πήγε λοιπόν. Να του μιλήσει προσωπικά και να του πει το πρόβλημά της ήταν αδύνατο λόγω του όχλου. Όμως η ευκαιρία γι΄ αυτή ήταν μάλλον μοναδική και σκέφτηκε πως με κανένα τρόπο δεν έπρεπε να τη χάσει. Πλησιάζει, λοιπόν, τον Κύριο, σπρώχνοντας ίσως τους άλλους, με τη σκέψη ότι αν μπορούσε να άγγιζε μόνο το κράσπεδο του ιματίου Του θα θεραπευόταν. Και αυτό έκανε. Και να, το θαύμα έγινε, η αιμορραγία σταμάτησε αμέσως. Το κατάλαβε. Το αιστάνθηκε στο σώμα της. Η ίδια φοβήθηκε μήπως ο Κύριος την επιπλήξει γι΄ αυτό και προσπαθούσε να απομακρυνθεί όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ο Χριστός όμως, κατάλαβε τι είχε γίνει, άλλωστε ήταν δυνατό να μη καταλάβει? Αιστάνθηκε πως κάποιος τον είχε αγγίξει διαφορετικά απ΄ ό,τι Τον άγγιζαν οι πολλοί που συνωστίζονταν γύρω Του, και ρωτώντας «ποιος με άγγιξε» αναζητούσε τη γυναίκα. Οι μαθητές Του δεν μπορούσαν να εννοήσουν τη γλώσσα που μιλούσε ο Κύριος. Η ερώτησή Του τους φάνηκε παράξενη γι΄ αυτό και η απάντησή τους ήταν φορτισμένη με απορία: μα Κύριε, βλέπεις τον όχλο που σε συνθλίβει, και ρωτάς ποιος σε άγγιξε? Η γυναίκα που είδε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει απαρατήρητη πλησίασε και, γονατίζοντας μπροστά Του, είπε στον Κύριο όλη την αλήθεια. Τι αγωνία θα την διακατείχε! Ποια άραγε θα ήταν η αντίδραση του Ιησού, μήπως την επέπληττε και της έπαιρνε πίσω τη θεραπεία της? Εδώ αξίζει να σταθούμε για λίγο και να πούμε δυο λόγια και για τη σωτηρία της ψυχής. Όταν μια ψυχή πιστεύει στον Χριστό ως Σωτήρα της σώζεται για πάντα. Ο εχθρός, ο διάβολος, μπορεί να έρχεται πολλές φορές, εκμεταλλευόμενος αδυναμίες και πτώσεις, και να λέει ό,τι θέλει προκειμένου να φοβίσει την ψυχή και να την κάνει να αμφιβάλλει ή ακόμη και να πιστέψει πως χάθηκε κάθε ελπίδα γι΄ αυτή και ο Χριστός πήρε πίσω τη σωτηρία της. Κάτι τέτοιο στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει. Ό,τι δίνει ο Χριστός δεν το παίρνει πίσω. Χρέος δικό μας είναι να εμπιστευόμαστε σ΄ Αυτόν συνεχώς, να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα της πίστεως, να Τον ακολουθούμε, και για κάθε πρόβλημα και ανάγκη να πηγαίνουμε σ΄ Αυτόν με προσευχή. Σαν ουράνια μουσική στα αφτιά αυτής της γυναίκας έπεσαν τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του Χριστού: «Θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν· ύπαγε εις ειρήνη, και έσω υγιής από της μάστιγός σου» (στίχος 34). Ναι η πίστη σώζει, αλλά η συγκεκριμένη πίστη στον ΧΡΙΣΤΟ!