Ευαγγελική Βαπτιστική Εκκλησία

Κείμενα - Το ναυάγιο

(Γράφτηκε ως βιβλιαράκι από τον Μ. Μπούσιο το 1986)

(Έκδοση βελτιωμένη και ελαφρά επαυξημένη)

Η πρόσφατη επισήμανση, από ειδικά συνεργεία, της θέσης του ναυάγιου του Τιτανικού, έφερε και πάλι στην επικαιρότητα το μοιραίο υπερωκεάνιο.

΄Ηταν τη νύχτα της 14ης Απριλίου του 1912, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, που το υπερωκεάνιο Τιτανικός, το καμάρι της εταιρίας Χουάιτ Σταρ Λάιν, αλλά και όλου του κόσμου, προσέκρουσε σε παγόβουνο, τετρακόσια περίπου μίλια ανοιχτά της Νέας Γης. Από τους δυό χιλιάδες διακόσιους είκοσι τέσσερις (2.224) επιβάτες του, σώθηκαν μόνο γύρω στους εφτακόσιους (700), ενώ όλοι οι άλλοι χάθηκαν μαζί με το πλοίο. Χωρίς αμφιβολία επρόκειτο για μια από τις μεγαλύτερες θαλάσσιες τραγωδίες της ιστορίας.

Όμως, θα ρωτούσε κάποιος, τόσα πλοία χάνονται κάθε χρόνο`τι το ιδιαίτερο υπάρχει σ΄αυτό το ναυάγιο ώστε να γίνεται ακόμα λόγος ύστερα από εβδομήντα πέντε περίπου χρόνια;

Πράγματι, η ιστορία του Τιτανικού έχει κάτι το ξεχωριστό, κι αυτό είναι πως υπάρχουν πολλά παράλληλα σημεία ανάμεσα στο μοιραίο εκείνο ταξίδι και την ανθρώπινη ζωή, όπως τη ζούμε, ιδιαίτερα σήμερα.

Στις σελίδες που ακολουθούν γίνεται προσπάθεια να ξεχωριστούν τα σημεία αυτά και να ερμηνευτούν κάτω από το φως του Λόγου του Θεού.

Η πλοιοκτήτρια εταιρία, οι σχεδιαστές, οι ναυπηγοί, ο καπετάνιος και τα μέλη του πληρώματος, όλοι γενικά, διαβεβαίωναν πως το υπερωκεάνιο ήταν κατασκευασμένο έτσι που να μη υπάρχει περίπτωση να βυθιστεί. Μάλιστα η εταιρία το διαφήμιζε με τα λόγια: «Ούτε ο Θεός δεν μπορεί να το βυθίσει».

Ετσι, μ’ αυτό το, χωρίς αμφιβολία, μεγάλο για την εποχή εκείνη επίτευγμά του ο άνθρωπος έμοιαζε να λέει στον Θεό: «Τώρα πια ούτε Σε φοβάμαι ούτε Σε χρειάζομαι. ΄Εγινα κύριος της τύχης μου. Δάμασα τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Υπόταξα τα στοιχεία της φύσης και είμαι έτοιμος να κατακτήσω το σύμπαν». Και φάνηκε για λίγο πως ο άνθρωπος στ΄αλήθεια δεν είχε ανάγκη τον Θεό. Όμως ο Τιτανικός δεν ήταν αβύθιστος. Βυθίστηκε στο παρθενικό του κιόλας ταξίδι, παίρνοντας μαζί του, στον θάνατο αλλά και στον υγρό τάφο του Βορείου Ατλαντικού ωκεανού, τα δυο τρίτα περίπου από τους επιβάτες του, υπογραμμίζοντας έτσι τραγικά, για μια ακόμα φορά, το πόσο επικίνδυνο είναι ο άνθρωπος να στηρίζεται στον εαυτό του και να καυχάται για τα επιτεύγματά του, αγνοώντας, και το χειρότερο, περιφρονώντας τον Θεό.

Στο ταξίδι εκείνο είχε δοθεί παγκόσμια δημοσιότητα. Το πλοίο φημιζόταν για τις ανέσεις και την πολυτέλειά του. Ιδιαίτερη όμως έμφαση έδιναν οι διαφημιστές του στην ασφάλεια που παρείχε στους επιβάτες του. Η εποχή εκείνη είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της τις συνεχείς εφευρέσεις και ανακαλύψεις, σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Χάρη σ΄αυτές η ζωή του ανθρώπου στον πλανήτη όλο και άλλαζε ρυθμούς και μορφές. Ωστόσο, τα ταξίδια, παρά τις μεγάλες και γρήγορες εξελίξεις, εξακολουθούσαν να είναι προνόμιο των λίγων πλουσίων, ιδιαίτερα αυτά που γίνονταν για τουρισμό και αναψυχή. ΄Ετσι, όταν έγινε γνωστό πως ο Τιτανικός θα έκανε το πρώτο του ταξίδι, μερικοί από τους πιο πλούσιους και διάσημους ανθρώπους της εποχής εκείνης έσπευσαν να κλείσουν θέσεις για να συνδέσουν το όνομά τους με το μεγάλο αυτό κοσμικό γεγονός. Ανάμεσά τους ήταν ο Τζων Τζέικομπ Άστορ, με μια περιουσία που υπολογιζόταν στα εκατόν πενήντα εκατομμύρια δολλάρια. Επίσης ήταν ο Μπέντζαμεν Γκούγκενχάιμ, με ενενήντα πέντε εκατομμύρια δολλάρια. Ο ΄Ιζαντορ Στράουζ, με πενήντα εκατομμύρια, και τέλος ο Τζέϋ Μπρους ΄Ισμεϋ, διευθυντής της εταιρίας στην οποία ανήκε το πλοίο, με σαράντα εκατομμύρια δολλάρια. ΄Ελεγαν πως ένα κολιέ της γυναίκας του τελευταίου κόστιζε διακόσιες πενήντα χιλιάδες δολλάρια και ήταν από τα πιο σπάνια και πολύτιμα στον κόσμο. ΄Ολοι αυτοί αισθάνονταν ιδιαίτερα υπερήφανοι που είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν με ένα τόσο πολυτελές, άνετο και ασφαλές πλοίο. Μπορούμε να τους φανταστούμε να περιφέρονται στα καταστρώματα, να κουβεντιάζουν και να γελούν, να διασκεδάζουν με όλους τους τρόπους που το υπερωκεάνιο πρόσφερε, και, γιατί όχι, ακόμα και να κάνουν σκέψεις και σχέδια για την επέκταση των επιχειρήσεών τους και την αύξηση των περιουσιών τους. Ποιός μπορούσε να φαντασθεί πως ο Τιτανικός δεν έκανε μόνο το πρώτο, αλλά και το τελευταίο του ταξίδι! Η προσεκτική μελέτη των συνθηκών κάτω από τις οποίες έγινε το ναυάγιο, καθώς και των αιτιών που το προκάλεσαν—βασισμένη κυρίως σε προσωπικές μαρτυρίες επιβατών που επέζησαν—δεν αργεί να μας πείσει πως η όλη τραγωδία ήταν συνέπεια και αποτέλεσμα μιάς σειράς από σοβαρά σφάλματα και παραλήψεις των υπευθύνων.

Κεφάλαιο 2 - Ένα υπέροχο ταξίδι

Κανένα άλλο πλοίο στον κόσμο δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Τιτανικό. Διέθετε υπερπολυτελείς καμπίνες, γήπεδα τέννις, γυμναστήρια, αίθουσες χορού και άλλων διασκεδάσεων και εκδηλώσεων, ακόμα και αρκετά ασανσέρ—πράγμα τόσο σπουδαίο για κείνη την εποχή. Τα ναύλα για κάποιες από τις καμπίνες έφταναν τις τέσσερις με πέντε χιλιάδες δολλάρια, ενώ για τις περισσότερες ήταν δυο με τρεις χιλιάδες. Τα ποσά αυτά, δίχως αμφιβολία, είναι πολύ μεγάλα ακόμα και σήμερα, πόσω μάλλον εκείνη την εποχή. Τότε ήταν τεράστια!

Του κάθε ανθρώπου η ζωή είναι μοναδική. Ακόμα και στο φτωχόσπιτο, ο ερχομός ενός νέου ανθρώπου φέρνει ελπίδες για κάτι καλύτερο στο μέλλον. ‘Ολοι εύχονται και περιμένουν πολλά. ΄Ολοι προσπαθούν να διαμορφώσουν τη ζωή τους έτσι ώστε να τη χαίρονται και να την απολαμβάνουν όσο γίνεται περισσότερο. Καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να βελτιώσουν τις συνθήκες της και να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους και τους απογόνους τους ένα καλύτερο μέλλον. Σ΄αυτή τους την προσπάθεια πρόθυμα θυσιάζουν το χρόνο τους, τις δυνάμεις τους και τα χρήματά τους. Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που στο καθημερινό τους πρόγραμμα υπολογίζουν και τον Θεό και σκέφτονται και την πέρα από τον τάφο κατάσταση. Και, δυστυχώς για τους πολλούς, το ταξίδι της ζωής είναι ανεπανάληπτο και έχει τέλος σίγουρο και αναπόφευκτο. Και το τέλος αυτό έρχεται πολλές φορές απρόσμενα και ξαφνικά. Κάθε μίλι του ταξιδιού, κάθε μέρα του χρόνου μας, περνάει χωρίς επιστροφή. Τούτο το σήμερα δεν το ξανασυναντούμε. Σήμερα γίνεται το αύριο και το κουβάρι τυλίγεται με ταχύτητα που μας εκπλήσσει και μας αφήνει με τη γεύση μιας βαθιάς απογοήτευσης. Τις περισσότερες φορές προσβλέπουμε στο μέλλον για ό,τι νομίζουμε πως πρέπει να πετύχουμε στη ζωή. Και όμως αυτό ποτέ δεν γίνεται. Κάνουμε λάθη και προσπαθούμε να παρηγορηθούμε με την ελπίδα πως κάποτε θα τα διορθώσουμε. Όμως το κάποτε αυτό δεν έρχεται ποτέ. Και από τα λάθη μας αυτά άλλα είναι μεγάλα με συνέπειες ολέθριες και μη αναστρέψιμες, και άλλα μικρότερα, που επανορθώνονται ίσως, πάντοτε όμως με κόστος, που τις περισσότερες φορές, είναι μεγάλο και οδυνηρό. O Θεός, στην Αγία Γραφή, τονίζει το σήμερα και μας προειδοποιεί καλώντας μας να συνέλθουμε αναφορικά με την πραγματικότητα, να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και πιστεύοντας στον Ιησού Χριστό, ως τον Σωτήρα της ψυχής μας, να πάρουμε σωτηρία και αιώνια ζωή.

Γυρίζοντας στο πλοίο της ιστορίας μας, επισημαίνουμε το γεγονός ότι οι σωσίβιες βάρκες του υστερούσαν πολύ από τον απαιτούμενο αριθμό. Γιατί άραγε; Απλούστατα, γιατί όλοι είχαν πιστέψει πως το πλοίο δεν θα τις χρειαζόταν ποτέ. ΄Ηταν αβύθιστο! Και όλα τα τραγικά λάθη και οι παραλείψεις που έγιναν από τους υπεύθυνους αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πλανεμένης και ανόητης πίστης ήταν. Nαι, ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα της ανθρώπινης επιστήμης και τέχνης το υπερωκεάνιο Τιτανικός, όχι όμως αβύθιστο! Κανένα ανθρώπινο έργο δεν μπορεί ποτέ να είναι τέλειο και απόλυτα ασφαλές. Αλήθεια αυτή τραγικά μυριαπόδειχτη από την ιστορία και την πείρα. Γιατί τόση έπαρση, τόσος κομπασμός, τόση βλάσφημη πρόκληση απέναντι στον Δημιουργό! «Διότι γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν, αλλ΄εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία΄ φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν» (Ρωμ. α΄ 21,22,23).

To πλοίο ήταν όντως το μεγαλύτερο στον κόσμο εκείνη την εποχή. Το μήκος του ξεπερνούσε τα διακόσια πενήντα μέτρα. Οι άγκυρές του ζύγιζαν δεκαπέντε τόνους η καθεμιά και ένας κρίκος από τις αλυσίδες τους έφτανε τα ενενήντα κιλά. Για περισσότερη ασφάλεια, τα τοιχώματα του πυθμένα του ήταν διπλά, με ενάμισι μέχρι δυο μέτρα πάχος. Το σκάφος χωριζόταν σε δεκαπέντε στεγανά διαμερίσματα, έτσι που για να βουλιάξει θα έπρεπε να γεμίσουν με νερό τουλάχιστον τα εφτά. ΄Υστερα απ΄όλα αυτά δεν ήταν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι σωσίβιες βάρκες δεν ήταν όσες έπρεπε. Ποιος να φαντασθεί πως θα χρειάζονταν; Τα γεγονότα ήρθαν να αποδείξουν πόσο διαφέρει η πραγματικότητα από τη θεωρία. Η θεωρία έλεγε πως το πλοίο ήταν αβύθιστο. Τα γεγονότα τη διέψευσαν. Η θεωρία έλεγε πως δεν υπήρχαν παγόβουνα στην πορεία που ο Τιτανικός θα ακολουθούσε. Η πραγματικότητα απέδειξε πως το πλοίο έπλεε από ώρα σε περιοχή που ήταν γεμάτη απ΄αυτά. Η θεωρία έλεγε πως οι φύλακες στο παρατηρητήριο μπορούσαν να επισημάνουν έγκαιρα κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο. Η πραγματικότητα απέδειξε πως οι παρατηρητές επισήμαναν όντως τον κίνδυνο έγκαιρα και επανειλημμένα, δίχως όμως κανένας αρμόδιος να πάρει στα σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις τους. Η θεωρία έλεγε πως ο Τιτανικός με σαράντα εφτά χιλιάδες τόνους εκτόπισμα, και ταχύτητα είκοσι ένα κόμβους (40 περίπου χιλιόμετρα) την ώρα μπορούσε να σπάσει οποιοδήποτε παγόβουνο χωρίς να πάθει τίποτε. Όμως όταν ήρθε η μοιραία στιγμή, η πραγματικότητα διέψευσε και πάλι τη θεωρία, καθώς η πρόσκρουση του πλοίου στο παγόβουνο προκάλεσε ρήγμα ικανό να το στείλει στα βάθη του ωκεανού μέσα σε δυό-τρεις ώρες.

Έτσι γελούν και σήμερα πολλοί όταν ακούνε τις προειδοποιήσεις του Θεού για την ερχόμενη κρίση. Δεν πιστεύουν πως υπάρχει κίνδυνος και ότι πρόκειται να συναντήσουν τον Θεό. Η Αγία Γραφή, όμως, φωνάζει: «Ετοιμάσθητι να απαντήσεις τον Θεόν σου». (Αμώς δ΄ 12). Κάποιος ρώτησε τότε τον πλούσιο εκείνο επιβάτη, τον Τζων Τζέικομπ Άστορ, «Κύριε, πού είναι το σωσίβιό σας;» Και εκείνος απάντησε: «Δεν νόμιζα πως θα μου χρειαζόταν». Κατά τον ίδιο τρόπο, τη μεγάλη μέρα της κρίσης θα ακούσουν οι άνθρωποι την ερώτηση: «Τι έκανες με τον Ιησού τον λεγόμενον Χριστόν;» Και θα απαντήσουν: «Δεν νόμιζα πως Τον χρειαζόμουν». Αλλά, αγαπητέ αναγνώστη, να είσαι βέβαιος πως Τον χρειάζεται τον Χριστό. Θα έρθει η ώρα που θα θρηνήσεις πολύ πικρά για τη στάση της αδιαφορίας που τώρα κρατάς απέναντι στην αγάπη Του για σένα. Θα έρθει η ώρα που απόλυτα θα πεισθείς πως «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία» (Πράξεις δ΄12). Γιατί δεν αφήνεις τον Χριστό να σε σώσει τώρα που είναι «καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας;» (Κορ. ς΄2). Ποιος ξέρει, ίσως αύριο να είναι πολύ αργά. Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει μερικά πράγματα που λέγονται αναφορικά με τις αντιδράσεις των επιβατών του «Τιτανικού» τις τελευταίες στιγμές. Αναφέρεται, για παράδειγμα, ότι μερικοί από αυτούς, καθώς το πλοίο με την πρόσκρουση στο παγόβουνο γέμισε από κομμάτια πάγο, άρχισαν να παίζουν μ’ αυτά. Άλλοι κατέβαζαν μεγαλύτερα κομμάτια στις πολυτελείς καμπίνες τους, για να τα βάλουν στα ψυγεία και να τα δείξουν στους φίλους τους στη Νέα Υόρκη. Αυτοί οι άνθρωποι πίστευαν τόσο πολύ πως το πλοίο πάνω στο οποίο ταξίδευαν, ήταν τόσο γερό και δεν μπορούσε να πάθει τίποτα κι όταν ακόμη είχε κτυπήσει στο παγόβουνο.

Κεφάλαιο 3 - Αδιαφορία

Δεκαπέντε λεπτά πριν από την πρόσκρουση του πλοίου στο παγόβουνο, το παρατηρητήριο έστειλε τρεις προειδοποιήσεις. Ο αρμόδιος ασυρματιστής σήκωσε το ακουστικό μερικά μόλις δευτερόλεπτα πριν από το μοιραίο χτύπημα. Τι έκαναν οι επιβάτες εκείνη την τραγική ώρα; ΄Ετρωγαν, έπιναν, έπαιζαν χαρτιά, χόρευαν και γλεντούσαν χωρίς καμιά υποψία για το τι τους περίμενε. Ακόμα και ύστερα από τις προειδοποιήσεις πολλοί ανέβαιναν στο κατάστρωμα, έριχναν μια ματιά τριγύρω τους και ξαναγύριζαν στη διασκέδασή του. Ο πλοίο δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο. Το Τιτανικός ήταν ένα αβύθιστο σκάφος. Όταν δόθηκε τέλος η εντολή να αρχίσει οι επιβίβαση στις βάρκες, οι απροθυμία των επιβατών ήταν απίστευτη. ΄Ολοι νόμιζαν προς επρόκειτο για εσφαλμένη εκτίμηση της κατάστασης από μέλη του πληρώματος που όλα τα στάθμιζαν με την πείρα που είχαν από άλλα καράβια. Δεν είχαν ακόμα καταλάβει πως τούτο το καράβι, ο θρυλικός και μοιραίος Τιτανικός, ήταν εντελώς άλλο πράγμα. «Γιατί να ταλαιπωρηθούμε, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας πραγματικός λόγος» έλεγαν πολλοί, και στοιχημάτιζαν πως θα ξαναγύριζαν στο πλοίο και θα συνέχιζαν κανονικά το ταξίδι τους. Τα πράγματα όμως δεν ήταν καθόλου όπως αυτοί νόμιζαν. Ο κίνδυνος για τη ζωή τους ήταν πια ορατός. Ελπίδα μοναδική γι΄αυτούς ήταν να φορέσουν τα σωσίβιά τους και να μπούν όσο γινόταν πιο γρήγορα στις βάρκες. Κάποιος ρώτησε τότε τον πλούσιο εκείνον επιβάτη, τον Τζων Τζέικομπ Άστορ, «Κύριε, που είναι το σωσίβιό σας;» Και εκείνος απάντησε: «Δεν νόμιζα πως θα το χρειαζόμουν».

Την ίδια ακριβώς συμπεριφορά δείχνουν και οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα αναφορικά με τα πράγματα του Θεού. Αντιμετωπίζουν με αδιαφορία ό,τι έχει να κάνει με την πέρα από τον θάνατο ύπαρξη, και ειρωνεύονται κάθε ιδέα για κρίση και αιώνια κόλαση. Τώρα λένε «δεν μου χρειάζεται ο Χριστός». ‘Όμως η ώρα θα έρθει που θα δούν ξεκάθαρα πόσο μεγάλο λάθος έκαναν. Κάποια μέρα θα ρωτηθούν: «Τι έκανες με τον Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;» Και ίσως απαντήσουν «Δεν νόμιζα πως θα τον χρειαζόμουν». Αλλά, αγαπητέ αναγνώστη, να είσαι βέβαιος πως τον χρειάζεσαι τον Χριστό. Αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας των αμαρτωλών. Η ώρα θα έρθει που θα πεισθείς ότι «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία’ ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανό δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ.δ΄12), αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Δεν θα έχεις τη δυνατότητα να μετανοήσεις, να πιστέψεις και να σωθείς. Γιατί δεν αφήνεις τον Χριστό να σε σώσει τώρα που είναι «καιρός ευπρόσδεκτος» και «ημέρα σωτηρίας;» (Β΄Κορ.ς΄2). Ποιός ξέρει, αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά!

Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει κάποια πράγματα που λέγονταν αναφορικά με τη συμπεριφορά πολλών επιβατών του Τιτανικού ύστερα από την πρόσκρουση. Είναι όντως υπερβολικά και εξωπραγματικά. Για παράδειγμα αναφέρθηκε πως κάποιοι επιβάτες έπαιρναν κομμάτια πάγο από εκείνα που είχαν αποκοπεί από το παγόβουνο και γεμίσει το κατάστρωμα του πλοίου και τα κατέβαζαν στις καμπίνες τους για να τα βάλουν στο ψυγείο και να τα δείξουν στους φίλους τους στη Νέα Υόρκη! Αυτοί οι άνθρωποι είχαν τόσο βαθιά πιστέψει ότι το πλοίο με το οποίο ταξίδευαν ήταν αβύθιστο, που ακόμα και ύστερα από τη μοιραία πρόσκρουση δεν μπορούσαν να φανταστούν πως ο Τιτανικός είχε πάθει ζημιά!

Κεφάλαιο 4 - Αναποφασιστικότητα

Πολλοί από τους επιβάτες που πνίγηκαν θα είχαν σωθεί αν δεν έδειχναν τόση απροθυμία να μπουν στις βάρκες. Στην αρχή οι βάρκες έφευγαν με δώδεκα και δεκαπέντε άτομα ενώ, όπως ήδη αναφέρθηκε, χωρούσαν μέχρι εξήντα. Γιατί αυτό; Γιατί οι περισσότεροι επιβάτες δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι υπήρχε πραγματικός κίνδυνος, και ότι κι αυτοί που έφευγαν με τις βάρκες θα ξαναγύριζαν. Ο αβύθιστος Τιτανικός θα συνέχιζε κανονικά το ταξίδι του, δεν είχε πάθει τίποτε! Και είναι ακριβώς έτσι και αναφορικά με τη στάση και συμπεριφορά των ανθρώπων σε σχέση με τον κίνδυνο της αιώνιας απώλειας που διατρέχει η ψυχή τους. Δεν θέλουν να παραδεχτούν τίποτε τέτοιο. Όλα είναι μια χαρά, ούτε ψυχή έχουν, ούτε κόλαση υπάρχει, ούτε ακόμα και Θεός! Κι αν τούτο το τελευταίο πολλοί κάπως δυσκολεύονται να το ισχυριστούν, υποστηρίζουν πως ο Θεός μόνο αγαπάει και ούτε καταδικάζει ούτε τιμωρεί. Η πραγματικότητα βέβαια κάποτε τραγικά θα τους διαψεύσει, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Δεν θα μπορούν να μετανοήσουν. Δεν θα υπάρχει ελπίδα για αλλαγή της κατάστασής τους.

Μπορούμε να φανταστούμε τους μεγιστάνες εκείνους του πλούτου, που με τα χρήματά τους μπορούσαν να αγοράσουν ολόκληρο το πλοίο, να προσπαθούν τώρα να εξασφαλίσουν μια θέση μέσα σε κάποια βάρκα; Μπορούμε να τους φανταστούμε, καθώς όλοι τους, άντρες και γυναίκες, ντυμένοι με τα πιο ακριβά ρούχα που τα λεφτά τους μπορούσαν να αγοράσουν, με διαμάντια, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα πετράδια στα δάχτυλα, στους καρπούς των χεριών τους, στ΄αυτιά και στο λαιμό τους, χωρίς να διαφέρουν καθόλου από τους φτωχούς μετανάστες και τα μέλη του πληρώματος, αγωνίζονται τώρα να γλυτώσουν από τον θάνατο; ΄Ενας από τους αυτόπτες μάρτυρες διηγήθηκε πώς κάποιος πατέρας έπεσε στο νερό κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του το δωδεκάχρονο αγόρι του. Σε λίγο είδε πως ήταν κι οι δυό χαμένοι. Άκουγε πολλούς να του φωνάζουν ν΄αφήσει το παιδί και να κολυμπήσει για να σωθεί τουλάχιστον αυτός φτάνοντας κάποια βάρκα. Όσο το παιδί άκουγε αυτές τις φωνές τόσο έσφιγγε τον πατέρα του. Σε λίγο πνίγηκαν κι οι δυό. Διαβάζοντας κανείς το τραγικό αυτό επί μέρους γεγονός, σκέφτεται: «πόσο αγαπούσε αυτός ο πατέρας το παιδί του!» Αμέσως όμως η σκέψη αυτή αναθεωρείται. Αυτός ο πατέρας το αγαπούσε φυσικά το παιδί του, αλλά όχι σωστά. Θα μπορούσε να είχε φροντίσει γι΄αυτό έγκαιρα, κι αν το να μπούν κι οι δυό σε κάποια βάρκα ήταν αδύνατο, σίγουρα κάτι θα γινόταν για το παιδί. ΄Ηταν πολύ πιο εύκολο να εξασφαλισθεί μια θέση γι΄αυτό απ΄όσο και για τους δυό. ΄Ολοι σχεδόν οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους και φροντίζουν γι΄αυτά. Φροντίζουν για την τροφή τους, τα ρούχα τους, την υγεία και τη μόρφωσή τους, αλλά αδιαφορούν για την ψυχή τους. Δεν τα οδηγούν στον δρόμο του Θεού, δεν τα διδάσκουν τον Λόγο Του, δεν τους μιλούν για τον Χριστό. Και γονείς που απέναντι των παιδιών τους φέρνονται με τον τρόπον αυτό, μπορεί να νομίζουν και να ισχυρίζονται πως αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά είναι προφανές πως, έστω κι από άγνοια, δεν τα αγαπούν σωστά και αληθινά. Καθώς οι βάρκες έφευγαν και απομακρύνονταν από το μοιραίο υπερωκεάνιο, διηγούνται πως η ορχήστρα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζε ασταμάτητα τους πιο μοντέρνους ρυθμούς της εποχής, άλλαξε απότομα και άρχισε να παίζει τον γνωστό ύμνο «Εγγύτερον Θεέ». Εκείνοι που λίγο πρίν όχι μόνο δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τον Θεό, αλλά και ανοιχτά τον προκαλούσαν με την αλαζονεία τους, τώρα που έβλεπαν τον θάνατο να πλησιάζει, σοβαρεύτηκαν κάπως και έστρεψαν τη σκέψη τους στον Θεό και την αιωνιότητα. Σε λίγο το «αβύθιστο» εκείνο υπερωκεάνιο θα γινόταν ένα τεράστιο φέρετρο για πάνω από χίλια εξακόσια άτομα.

Κεφάλαιο 5 - Θα δοκιμάσω την τύχη μου

Όταν ένας απ΄αυτούς που πνίγηκαν ρωτήθηκε γιατί δεν προσπαθούσε να σωθεί μπαίνοντας σε κάποια βάρκα απάντησε: «Θέλω να δοκιμάσω την τύχη μου». Και την τύχη του τη δοκίμασε όντως, άλλά ήταν πολύ κακή. Αν έμπαινε σε μια βάρκα θα σωζόταν, όπως σώθηκαν τόσοι άλλοι, αλλά η τυφλή αλαζονεία και μωρία του τον οδήγησαν στο θάνατο. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ψυχή τους, τον Θεό και την αιωνιότητα και οι συντριπτικά περισσότεροι άνθρωποι σήμερα. Δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν για τον Θεό και αρνούνται να δεχθούν τον Χριστό ως τον Σωτήρα τους. Αλλά ο Λόγος του Θεού βεβαιώνει πως γι΄αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει παρά μόνο μια τύχη: Η αιώνια καταδίκη τους: «Εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου…βασανισθήσονται ημέρας και νυκτός εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκ. κ΄10). Επειδή «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. θ΄27).

Κεφάλαιο 6 - Η ευθύνη μας

Και κάτι ακόμα παράξενο που συνέβη τη μοιραία εκείνη νύχτα. Μόλις μερικά μίλια πιο πέρα έπλεαν δυο άλλα καράβια, το Californian και το Carpathia. Και το μεν πρώτο φάνηκε πως αγνόησε τις φωτοβολίδες και τα μηνύματα κινδύνου που έστελνε το χτυπημένο υπερωκεάνιο, ενώ το δεύτερο έσπευσε, αλλά δεν πρόλαβε να παραλάβει παρά σχετικά μια χούφτα κατατρομαγμένων επιζώντων επιβατών. Στις ανακρίσεις για τη διαπίστωση των αιτιών της μεγάλης αυτής τραγωδίας που ακολούθησαν και κράτησαν πάνω από δυό δεκαετίες, ο καπετάνιος του πρώτου καραβιού είπε: «Δεν κατάλαβα τίποτε». Και στην ερώτηση αν έπιασε ή δεν έπιασε τα σήματα, απάντησε: «Αργά τη νύχτα κλείσαμε τον ασύρματο και πήγαμε για ύπνο». Και εδώ θα θέλαμε να σταθούμε για λίγο και να αποταθούμε σε τυχόν παιδιά του Θεού, πιστούς του Ιησού Χριστού, που μπορεί να διαβάζουν αυτές τις αράδες: Εσύ αδελφέ και αδελφή βλέπεις τις φωτοβολίδες, παίρνεις τα σήματα κινδύνου που τόσες ψυχές, ναυάγια της αμαρτίας και του διαβόλου, εκπέμπουν ολόγυρά σου; Μήπως, σαν το πρώτο καράβι της τραγικής ιστορίας μας, έχεις σβύσει τα πνευματικά σου φώτα και τό ΄χεις ρίξει στον ύπνο του υλισμού και των βιοτικών μεριμνών; Η ευθύνη σου είναι πολύ μεγάλη.΄Οπως τότε η αδιαφορία αντιμετωπίστηκε από τη δικαιοσύνη, έτσι και στη δική σου περίπτωση. Τι θα πεις στον Θεό όταν σε ρωτήσει: Τι έκανες για τις ψυχές που φώναζαν για βοήθεια τριγύρω σου; Αν δεν τό ΄χεις σεφτεί, σκέψου το τώρα και ζήτα από τον Κύριο αφύπνιση και δραστηριοποίηση όσον αφορά το τόσο σημαντικό αυτό θέμα. Ευχόμαστε ο Θεός να σε οδηγήσει.

Επίλογος

Όπως από την αρχή ειπώθηκε, και ελπίζουμε να έγινε φανερό από τα όσα μέχρις εδώ διαβάσατε, η ζωή μας πάνω στη γη μοιάζει πολύ με την ιστορία του Τιτανικού. Υποθέτουμε ότι αρκετές φορές θα κουνήσατε με αποδοκιμασία το κεφάλι καθώς διαβάζατε για τη νοοτροπία και συμπεριφορά των πρωταγωνιστών της μεγάλης αυτής ναυτικής τραγωδίας. Ωστόσο, αν κάποιος άλλος παρατηρεί τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ζωή και ο θάνατος, η ψυχή και η σωτηρίας της από σας προσωπικά, θα μπορούσε άραγε να σχηματίσει καλύτερη ιδέα; Πέρα όμως από όσα προαναφέρθηκαν, στον Τιτανικό υπήρχε και ένα ακόμα πρόβλημα. Μια από τις αποθήκες καυσίμων είχε πιάσει φωτιά από την ώρα κιόλας που το πλοίο ξεκίνησε από το λιμάνι. Οι επιβάτες, εντελώς ανύποπτοι, έπιναν στα μπάρ, χόρευαν, γλεντούσαν με κάθε τρόπο, ανεβοκατέβαιναν με τα ασανσέρ—που οι περισσότεροι τα έβλεπαν για πρώτη φορά—και γενικά απολάμβαναν με κάθε τρόπο το ταξίδι τους. Και είναι βέβαια φυσικό να μη μπορεί κανείς με σιγουριά να πει ποια θα ήταν η εξέλιξη εκείνης της φωτιάς αν δεν μεσολαβούσε στο μεταξύ η πρόσκρουση στο παγόβουνο. Και το γεγονός ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η φωτιά αυτή δεν είχε κατασβηστεί αφήνει πολλά ερωτηματικά και αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των πυροσβεστικών μέσων του πλοίου.

Πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι στη ζωή τους ήταν πάντα προσεκτικοί, υπεύθυνοι, νοικοκύρηδες, συνεπείς, φιλάνθρωποι κλπ. Ότι ποτέ δεν θα παραλλήλιζαν τον εαυτό τους με τους ανθρώπους εκείνους που περιγράφονται εδώ. Η Αγία Γραφή όμως μας αποκαλύπτει ένα ακόμα σημείο της ύπαρξής μας, δηλαδή ότι ο άνθρωπος κλείνει μέσα του τη φωτιά της αμαρτίας από το ξεκίνημά του στη ζωή. Ο Δαβίδ λέει: «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου» (Ψαλ.να΄5). Καθένας έρχεται στον κόσμο αμαρτωλός. Σημείο αυτό που ιδιαίτερα πρέπει όλοι να το προσέξουμε. Αμαρτωλοί δεν γινόμαστε, αλλά γεννιόμαστε. Όπως η μηλιά δεν είναι μηλιά επειδή κάνει μήλα, αλλά κάνει μήλα επειδή είναι μηλιά, έτσι κι 'μεις δεν είμαστε αμαρτωλοί γιατί κάνουμε αμαρτίες, αλλά κάνουμε αμαρτίες γιατί είμαστε αμαρτωλοί από τη γέννησή μας και έχουμε μέσα μας την τάση και τη ροπή προς το κακό και την αμαρτία. Μπορεί κάποιος στα μάτια τα δικά του, ή ακόμα και πολλών άλλων ανθρώπων να είναι καλός, έντιμος, ηθικός, αλλά μπροστά στον Θεό είναι ένας αμαρτωλός καταδικασμένος σε αιώνια κόλαση. Ο Λόγος του Θεού λέει: «Tα…οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ.ς΄23). Και συνέχεια στο ίδιο χωρίο: «Το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Μόνο η χάρη του Θεού μπορεί να σβήσει τη φωτιά της αμαρτίας που καίει μέσα μας. Μόνο η πίστη στον Χριστό και το λυτρωτικό Του έργο μας σώζει από την ενοχή και τις τραγικές και αιώνιες συνέπειες της αμαρτίας.

Αγαπητέ αναγνώστη αυτών των γραμμών. Η ιστορία του Τιτανικού και των εκατοντάδων επιβατών του που πνίγηκαν, είναι και η ιστορία του καθενός από μας. Γιατί, όπως έχει ήδη αναφερθεί, αλλά και όλοι παραδεχόμαστε, ένα ταξίδι είναι η ζωή. Ένα ταξίδι που κανένας δεν ξέρει πότε και πώς θα τελειώσει. ΄Ετσι, κάποια μέρα ο θάνατος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα χτυπήσει και τη δική σου την πόρτα. Είναι ένα γεγονός για το οποίο είμαστε όλοι και σίγουροι και σύμφωνοι. Kαι το «μετά ταύτα» είναι το πολύ σπουδαίο και σοβαρό. Ο Χριστός, με τη θυσία Του στο Σταυρό, εξασφάλισε σωτηρία και θέση στον ουρανό για κάθε αμαρτωλό. Αν τώρα και συ τον πιστέψεις, αυτό σημαίνει να τον δεχθείς ως Σωτήρα σου προσωπικό και ατομικό, θα σωθείς. ΄Οπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις, στρέψε τη σκέψη σου σ΄Αυτόν. Αναγνώρισε την αμαρτωλότητά σου. Πίστεψε στην αγάπη Του και ευχαρίστησέ Τον για τη θυσία που έκανε στο Γογλοθά. ΄Αμα το κάνεις αυτό το Άγιο Πνεύμα θα σε αναγεννήσει και θα σου δώσει τη βεβαιότητα ότι συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου και έγινες παιδί του Θεού. Θα έχεις τότε εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον ουρανό. Τίποτε άλλο δεν αξίζει. Όμως αυτό δεν πρέπει να το αμελήσεις, πρέπει να το κάνεις τώρα, γιατί ο Λόγος του Θεού λέει: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β΄Κορ.ς΄2). Αμήν.