• Αρχική Σελίδα - Τί πιστεύουμε
• Που βρισκόμαστε - Συναθροίσεις
• Ηχογραφημένα Κηρύγματα
• Βιντεοσκοπημένα Κηρύγματα
• Χριστιανικοί Ύμνοι
• Κείμενα - Ομολογίες
• Δραστηριότητες
• Νέα - Ειδήσεις
• Επικοινωνείστε μαζί μας

 

"Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι."

Ιωαν. δ'24

 

Κείμενα - Η ενδυμασία της Χριστιανής

 

Η ενδυμασία, και γενικά η εμφάνιση της Χριστιανής, έχει γίνει θέμα σοβαρό. Έχει προκαλέσει φιλονικίες και φανατισμούς και, δυστυχώς, έχει χωρίσει βαθιά πολλούς χριστιανούς. Κάτι που δεν έπρεπε να συμβαίνει. Γιατί; Γιατί οι χριστιανοί έχουν στα χέρια τους συγκεκριμένο και σαφή κανόνα πίστης και ζωής, τη Βίβλο, και αυτός ο κανόνας έχει απάντηση για όλα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη σχέση μας με τον Θεό και τη μαρτυρία μας στον κόσμο γύρω μας. Φυσικά οι άνθρωποι του Θεού υπήρξαν ανέκαθεν στόχος του Σατανά. Προσπάθησε από την αρχή, τις πρώτες ακόμη ημέρες της ιστορίας του ανθρώπου, να φέρει σύγχυση και αφομοίωση ανάμεσα στις δυο γενεαλογικές γραμμές, του Κάιν και του Σηθ, τις οποίες ο Θεός ήθελε χωριστές, πράγμα το οποίο στους δικούς Του είχε καταστήσει σαφές και πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Θα πρέπει όμως να έρθω τώρα στο θέμα, κάνοντας ένα μεγάλο χρονικό άλμα, και σταματώντας στο χωρίο της Βίβλου Δευτερονόμιο κβ΄5, όπου ο Θεός νομοθετεί μέσω του Μωυσή: «Η ΓΥΝΗ δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως είναι βδέλυγμα εις Κύριον τον Θεόν σου». (Θα ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση για να σημειώσουμε ότι πολλοί επικαλούνται τη Μετάφραση των Ο΄ στην οποία το εν λόγω χωρίον έχει ως εξής: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα κυρίω τω θεώ σού έστιν πας ποιών ταύτα.» Λένε, λοιπόν, ότι ο Θεός εδώ απαγορεύει η γυναίκα να φοράει την πανοπλία του ανδρός και ο άντρας τα ενδύματα της γυναίκας. Και ότι η έννοια της λέξης «σκεύη» είναι κι αυτή καμιά αντίρρηση. Όμως, το βασικό είναι τί ακριβώς απαγορεύει μ΄αυτή τη νομική διάταξη ο Θεός. 'Εχουμε από τη μια μεριά τα «σκεύη ανδρος» που απαγορεύεται να τεθούν πάνω στη γυναίκα, και από την άλλη την «στολήν γυναικείαν» που απαγορεύεται να φορέσει ο άντρας. Και λέει ο Θεός, όποιος το κάνει αυτό, αντρας ή γυναίκα, είναι βλέλυγμα ενώπιόν Του. Αυτό που νομοθετεί εδώ ο Θεός είναι η εξωτερική, ενδυμασιακή, εμφάνιση του ανδρός και της γυναικός να είναι σαφώς διακριτή. Η τάση προσέγγισις υπήρχε ανέκαθεν, παρόλο που σ΄όλους τους λαούς και όλες τις εποχές τα δύο φύλα ήταν από μακρυά διακριτά όποια κι αν ήταν η περιβολή του ανδρός ή της γυναικός. Δια μέσου των αιώνων έγιναν σκόπιμες εξαιρέσεις του κανόνα, αλλαγές διάφορες στην ενδυμασία τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, ωστόσο ο κανόνας εξακολούθησε να ισχύει και μόνο πρόσφατα, στη «χριστιανική» κυρίως Δύση επινοήθηκε το unisex με μια ευρεία γκάμα ώστε πολλές φορές, από κάποια απόσταση, η αναγνώριση τους ενός ή της άλλης να αποτελεί δίλημμα. Εδώ θα κλείσουμε την παρένθεση και θα πάμε στο κείμενο του σχολίου, η συνέχεια του οποίου μπορεί να μας φανεί κάπως ασύνδετη ύστερα από την παρένθεση.) Μερικοί θα πουν, φυσικά, η εντολή αυτή δεν είναι για μας σήμερα. Ήταν για τους Ισραηλίτες τότε. Τώρα είμαστε στην περίοδο της Χάριτος και όλα έχουν αλλάξει. Είναι όμως πολύ πρόχειρο αυτό το επιχείρημα. Δεν στηρίζεται πουθενά. Ο Χριστός άλλαξε και ερμήνευσε «κατά πνεύμα» αρκετές εντολές και διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Το ότι δεν ανέφερε τίποτε σχετικό με το εν λόγω θέμα, δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά, αφενός μεν ότι δεν υπήρχε ανάγκη, και αφετέρου ότι δεν άλλαξε τίποτε, αλλά εξακολουθούσε να ισχύει η εντολή όπως «ερρέθη τοις αρχαίοις». Οι Ιουδαίοι μέχρι εκείνη την εποχή τηρούσαν ευλαβικά την παλιά αυτή διάταξη του Νόμου και έτσι δεν δόθηκε αφορμή στον Κύριο να επαναλάβει το: «Εγώ δε λέγω υμίν... ». Σ΄ όλη τη Βίβλο ισχύει η αρχή της σαφούς διάκρισης των φύλων, άντρα και γυναίκας, αναφορικά με την εξωτερική εμφάνιση. Αυτό, αφορά, φυσικά, κατά κύριο λόγο την ενδυμασία, αλλά καλύπτει και κάθε δραστηριότητα και περίσταση. Για τη Βίβλο δεν υπάρχει «unisex», που, δυστυχώς, τόσο διαδεδομένο και μεταξύ χριστιανών, κατά το μάλλον ή ήττον ειλικρινών και γνησίων, είναι σήμερα. Θα πρέπει να ξέρουν όσοι το κάνουν ή το υποστηρίζουν ότι ο Θεός είναι αντίθετος· η παραβίαση των εντολών Του στοιχίζει ακριβά και όταν έρθει η ώρα της πληρωμής θα πονέσουν πολύ. Επίσης θα πρέπει να τονισθεί εδώ ότι για τον λαό Ισραήλ και τον Νόμο η εξωτερική διάκριση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα ήταν νόρμα αδιαμφισβήτητη. Και μαζί μ΄ αυτή πήγαιναν και η σεμνότητα, η κοσμιότητα και κάθε μορφής ευπρέπεια . Όταν έρθουμε στην Καινή Διαθήκη, εδώ, λόγω της εισδοχής των εθνικών στους κόλπους του Χριστιανισμού και των επιμέρους εκκλησιών, για τους οποίους, ως γνωστό, η ανηθικότητα και η γύμνια ήταν συνδεδεμένες με τους θεούς και τη λατρεία τους, οι θεόπνευστοι συγγραφείς, και ιδιαίτερα οι απόστολοι Παύλος και Πέτρος, ασχολήθηκαν σοβαρά με το ζήτημα της εμφάνισης των γυναικών κυρίως -γιατί, όπως φαίνεται, πρόβλημα με τους άντρες ακόμη δεν υπήρχε- δίνοντας στο θέμα πολλή έμφαση και μεγάλη βαρύτητα. Ο απ. Παύλος στην πρώτη προς τον Τιμόθεο επιστολή του στο χωρίο γ΄3, γράφει: «αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα ή χρυσόν ή μαργαρίτας ή ενδυμασίαν πολυτελή». Το χωρίο αυτό καλύπτει όλο το φάσμα της εξωτερικής εμφάνισης της χριστιανής γυναίκας, και είναι τόσο σαφές, που οποιαδήποτε παρερμηνεία ή παρεξήγηση μόνο από κακή πρόθεση και διάθεση παρακοής στο λόγο του Θεού μπορεί να προέρχεται. Επίσης ο απ. Πέτρος στην πρώτη Επιστολή του γ΄ 3, αναφερόμενος στις χριστιανές γυναίκες γράφει: «των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ΄ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον». Αυτά και άλλα χωρία, άμεσα ή έμμεσα, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία αναφορικά με το πώς και ποιά η εξωτερική εμφάνιση των χριστιανών γυναικών πρέπει να είναι. Στην ένσταση που πολλές φορές προβάλλεται ότι τάχα αυτά ίσχυαν για άλλες εποχές που τα ήθη και έθιμα της κοινωνίας ήσαν πολύ διαφορετικά απ΄ ό,τι είναι σήμερα, η απάντηση είναι μόνο μία: Ο Χριστός δεν άλλαξε, είναι ο ίδιος χτές και σήμερα και στους αιώνες, ο λόγος Του αναλλοίωτος μένει στον αιώνα, και ό,τι ήταν καλό και υποχρεωτικό για προηγούμενες εποχές, είναι το ίδιο καλό και υποχρεωτικό και για σήμερα. Οι αρχές της σωφροσύνης και της σεμνότητας είναι συνδεδεμένες με το Ευαγγέλιο όπως ο καρπός με το δέντρο. Και θα ήθελα να κλείσω το σημείωμα τούτο με την προτροπή του απ. Παύλου, που δεν είναι παρά εντολή του Θεού, στους χριστιανούς της Ρώμης: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Ρωμ. ιβ΄2. Είθε το Πνεύμα του Θεού να μιλήσει στις καρδιές των χριστιανών, ανδρών και γυναικών, ώστε, κι αν ακόμη μέχρι τώρα υπήρξαν παραβάτες του λόγου και του θελήματος του Θεού στο ζήτημα αυτό, να θελήσουν και, με τη δική Του βοήθεια, να συμμορφωθούν με αυτούς τους θείους κανόνες. Αυτοί θα ευλογηθούν και ο Θεός θα δοξασθεί.

Μάρκος Μπούσιος

 

 

"Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον."

Ησαϊας α' 18